Rozdział 14

"NOWE OBLICZE MAX'A"

~Siva

     Jay nerwowo chodził po całym mieszkaniu. Zaczęło mnie to już powoli denerwować. Ile można patrzeć jak ktoś wchodzi w tą i z powrotem? Oczopląsu można dostać. Było już dosyć późno, a Max'a dalej nie było. Ale miał do tego prawo. Mógł wychodzić gdzie mu się tylko podobało, był przecież dorosły. Ale świadczyło o tym tylko to, że ukończył osiemnaście lat, bo mimo tego, że miał dużo więcej lat, nie zachowywał się, jak człowiek dorosły... To takie moje zdanie, z którym niekoniecznie Jay się zgadzał. Loczek uważał Max'a za cały swój świat, za najlepszego przyjaciela. Ale też bym się chyba tak zachowywał, gdyby ktoś mnie uratował. Jay miał wtedy siedemnaście lat. Próbował popełnić samobójstwo, bo w wypadku samochodowym zginęła jego dziewczyna. Ona była całym jego światem. Jay wtedy wziął niezliczoną ilość jakichś tabletek, nie pamiętam na co one były. Był sam w domu. Ale Max postanowił przyjść do niego, bo przypomniało mu się, że zostawił u niego w torbie papierosy. Gdyby nie Max... Nawet nie chcę myśleć, do czego by doszło. Tą historię znam z opowieści Maximiliana. Jay nigdy nie miał odwagi, by mi o tym powiedzieć, ale ja mu się nie dziwię. Nic dziwnego, że teraz martwi się o Łysego. W końcu zawdzięcza mu życie.
 - Spokojnie, przecież zaraz przyjdzie. - próbowałem uspokoić przyjaciela.
 - Ale... ja się o niego martwię. - dukał Jay.
 - Wiem. - starałem się go zrozumieć. - Mecz się jeszcze nie zaczął. - zmieniłem temat, a osoba, która zmienia temat nosi miano trolla. Czy ja jestem trollem? Moje myśli są nader interesujące.
     Nagle rozległ się wielki trzask, a to mogło oznaczać tylko jedno - Łysy wrócił. Zajrzał do salonu. Wyglądał na bardzo zmęczonego. W ręku trzymał reklamówkę, którą mechanicznym ruchem ręki podał mi. Zajrzałem do środka. Czteropak piwa. No, to ja rozumiem. Można mecz oglądać!
 - To co? Oglądamy?
Max nagle zrobił się poważny, a właściwie był poważny odkąd wrócił.
 - Ja nie dam rady. Idę się położyć. - powiedział i zniknął gdzieś w korytarzu.
Wymieniłem spojrzenia z Jay'em, który posmutniał. Max był jakiś inny, jak nie on. Bez słowa sobie poszedł. Przecież byliśmy przyjaciółmi, mógł powiedzieć, gdzie był i jak minął mu dzień. Przecież o wiele nie prosiliśmy.
     Obejrzeliśmy mecz. Jakiejś wielkiej rewelacji nie było. Remis. Manchester United coś ostatnio słabiej gra, to niedobrze wróży. Jay usnął na kanapie, w sumie to nawet nie wiem kiedy. Uznałem, że za późno już, by wracać do domu i poszedłem do sypialni Jay'a i tak mu teraz nie jest potrzebna, skoro woli spać w salonie... Niech wie co traci. Byłem zmęczony, nie wiem czym, ale odczuwałem okropne zmęczenie, jak rzadko. Zdjąłem buty, położyłem je koło łóżka i bezwładnie opadłem na nie. Przez chwilę wpatrywałem się tępo w sufit, a potem zasnąłem.
 - Seev, wstawaj! - potrząsał moimi ramionami i darł się do mojego ucha Jay.
 - Już, chwila. Co się w ogóle dzieje? - przetarłem ręką oczy i spojrzałem na zegarek.
Szósta rano, a on mnie budzi i to w taki sposób... Co za człowiek... Podszedłem do lustra, stwierdziłem, iż wyglądam fatalnie. Zmęczenie ma zły wpływ na mnie, a przede wszystkim na mój wygląd. Potrzebuję spokoju, a zwłaszcza moja twarz go potrzebuje. Ale tutaj odpoczynek nie wydaje mi się możliwy. W lustrze zauważyłem wpatrującego się we mnie Jay'a. O Boże! On tu nadal stoi?!
 - No powiesz wreszcie co się stało? - mówiłem, albo raczej krzyczałem...
 - Max zniknął. - powiedział spokojnie Jay.
Jak to cholera jasna zniknął? Co się z nim dzieje ostatnio? Jest coraz bardziej tajemniczy. Gdzie podziewa się nasz dawny Max? Wygadany, otwarty, żartobliwy? Ktoś go ukradł? Porwał dla okupu? Czy może to jakaś zemsta? Albo nauczka? Żebyśmy go doceniali takim, jakim jest? Byśmy zobaczyli jego inne oblicze? Zbyt wiele pytań. Zbyt mało odpowiedzi.
 - Jak zginął? Jay, to niemożliwe. - starałem się w jakiś sposób ożywić panującą wówczas, niemalże grobową, atmosferę.
 - To nie jest śmieszne. Nigdzie go nie ma. Nie zostawił nic. żadnej kartki, słowa wyjaśnienie. Jego telefon nie odpowiada. Śmiej się, ale ja się o niego martwię, czy ci się to podoba, czy nie. 
Jay wyglądał na bardzo przygnębionego. Usiadł na skraju łóżka i skrył twarz w dłoniach. Usiadłem obok niego. Nie wiedziałem jak się mam zachować. Nie dziwiłem się wcale zachowaniu Loczka. Tak się nie postępuje...
      Wyszedłem z pokoju. Stanąłem na środku korytarzu i wpatrywałem się w drzwi do pokoju Łysego. Jay stał tuż za mną. Położył mi rękę na ramieniu. 
 - Myślisz o tym samym, co ja? - szepnął mi do ucha. 
Nie odpowiedziałem. Po prostu podszedłem drzwi i je otworzyłem. Miałem trochę wyrzuty sumienia, bo przecież zaraz będę naruszał prywatność mojego przyjaciela. Ale... chrzanić etykę i zasady! Niepewnym ruchem pchnąłem drzwi i wszedłem do środka.
 - A czego mamy tak w ogóle szukać?
 - Nie wiem.
Chodziłem po pokoju i podnosiłem każdy przedmiot. Otwierałem każdą szafkę. otwierałem wszystkie szuflady... Ale to jak szukanie igły w stogu siana. Tyle, że jak szukasz igły, to wiesz chociaż, że szukasz igły. A my nawet nie wiemy, co jest naszą igłą. 
 - Mam coś! - krzyknął Jay.
Odwróciłem się w jego stronę. W ręce trzymał kopertę. Popatrzył na mnie tak, jakby oczekiwał zgody na jej otworzenie. Potrząsnąłem głową w oznace zgody. Otworzył. W kopercie było zdjęcie. Jay chwilę się w nie wpatrywał, po chwili odwrócił je na drugą stronę. Chyba coś tam było napisane. Po chwili otrzymałem zdjęcie. Widniała na nim jakaś kobieta z dzieckiem. Zdziwiłem się. Nie znałem tej kobiety, sądząc po minie Jay'a - on też nie. Ale znaliśmy już przyczynę takiej zmiany zachowania Maximiliana... Na odwrocie zdjęcia widniał napis  
CO RAZ WEŹMIESZ DO SERCA, ZOSTANIE W NIM NA ZAWSZE. Isabel.
I wszystko jasne. Max jest zakochany i kto wie, czy to dziecko nie jest jego... A ja dalej twierdzę, że on mógł nam o wszystkim powiedzieć. Jesteśmy kumplami, traktujemy, przynajmniej ja, go jak rodzinę. Na pewno byśmy mu jakoś pomogli, wsparli, ale on stchórzył. Nie wiem czy nie chce powiedzieć nam prawdy, czy po prostu się boi. 
 - Myślisz, że to jego dziecko? - pytał Loczek.
Wzruszyłem ramionami. Nie znałem odpowiedzi na to pytanie. Nie wiadomo, czy Max je znał. A co dopiero ja... Usiadłem na podłodze po turecku i patrzyłem na zdjęcie. Nie ukrywam. Bolało mnie to, w jaki sposób postąpił George. Myślałem, że on nam ufa. Chyba jednak się myliłem... Jay wyszedł z pokoju. Zaczął dzwonić jego telefon. Zawołałem go, bo dźwięk dzwonka to piosenka Coldplay, nie wiem czemu, ale jakoś ten zespół działa mi na nerwy, ale dla Jay'a to cały świat. Szybko przyszedł i odebrał. 
 - Max dzwonił. - mówił Jay.
Na jego twarzy małowało się coś jakby zdziwienie, zaciekawienie.
 - Mówi, że ma dla nas sprawę. - powiedział.
Wymieniliśmy spojrzenia i zaczęliśmy się ubierać.

CIĄG DALSZY NASTĄPI...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~   
Nawet nie ocenię, bo próbuję się oduczyć wypowiadania się na temat tego, co piszę.
Przepraszam, że tak długo nie dodawałam, ale jestem leniwa i teraz dużo nauki.
Jeśli mam u Was zaległości z rozdziałami, to napiszcie w komentarzy ;)
Czekam na Wasze opinie ;)